پرواز

انگشتانم از نگارش آنچه لمس کرده اند عاجزند و حتی چشمانم از به یاد آوردن آنچه دیده اند ناتوان....

و حالا

چشمان من است و یاد شش گوشه و اشک..

دستان من است و لمس شش گوشه و آه..

پاهای من است و یاد بین الحرمین

لب های من است و انا مظلوم حسین...

نمی دونم چرا یه حسی آدم رو وادار می کنه از نیمه ی سفر شروع به نوشتن کنه شاید قرار باشه تو نوشتن هامون هم امام علی غریب باشه...

جایی که میفهمیدی که فقط کعبه بود که باید جایگاه تولد علی باشد و حس می کنی شوق کعبه را برای شکافتن...

و اما حس و حالی دارد قدم هایی که شبیه به پر زدن است در کاظمین کنار زیباترین گنبد عالم..

جایی که غریب نیستی و بوی امام رضا میاد..

دلم برای نیمه شب های آنجا تنگ شده...

یادش نورانی...

روزی همه باشد...

.

.

دلنوشته